Bill van Dijk

Hans Zilver, zelf ook een liedjeszanger, valt min of meer                                            samen met zijn rol, terwijl Reineke Jonker spannend                                                   schakelt tussen schuld en raffinement. Maar de glansrol is                                       hier voor Bill van Dijk: onweerstaanbaar geestig als de                                       zelfingenomen zanger die zich de ware vakman waant en                                         parmantig poneert hoe zo’n confectieliedje naar de top                                              kan worden gezongen. Achter zijn verlekkerde uitspraak                                           van het woord ‘flatscreen’ schuilt en tastbaar verlangen                                            naar het miljoenenpubliek dat deze man zelf niet meer  heeft.

Het clichématige rampetampnummer voor het                                                             festival staat in de voorstelling tegenover een breekbaar                                           liedje van eigen hand dat de jongeman veel liever zou  zingen.

Dit is een inside-grap, want dit tere chanson is in                                          werkelijkheid precies het lied dat Bill van Dijk in 1982 op                                            het Songfestival heeft gezongen. In een heel ander  arrangement, uiteraard.

                                    NRC